Üstadlar İçime Ukde Kaldı!

Meriç te balık tutma hayalimiz tam on altı senedir sürüyordu! Sonra birden 7 Ocak 2009 günü Meriç’e gitmeye karar verdik ve yola çıktık. Hava günlük güneşlik, fakat dışarıda “Ayaz paşa kol geziyor”!
Az gittik uz gittik,
E-6 dan dümdüz Süloğlu sapağına kadar gittik. Bir ara sanki Süloğlu barajın da buzların arasına sıkışıp kalan sudak ve tatlı su levreklerini görür gibi oldum!
Buraya kadar yol boyunca kimi yerler puslu, kimi yerler güneşli ve uslu, kimi yerler yağmurluydu. Fakat bu sapaktan sonra kar, toprak anayı sakız gibi bembeyaz çarşaflarla kaplamış gibiydi!
Havsa’ya geldiğimiz de kayınpederim, “Bak dedi damat, kardeşin burada memur.”
“İstersen çağıralım o’da gelsin” dedi.
Yok, dedim baba şimdi mesai saati… asmasın işi gücü! Onun hem emeğinde, hem yemeğinde tüyü bitmemiş yetimin hakkı var!
“Tamam, sen bilirsin damat” dedi.
Büyük bir sarsıntı ile geçtik Uzunköprü tren istasyonundaki rayları. Hani, korktuk! Filmlerdeki gibi, ya birden tren gelir ve bize çarpıverirse diye!
Sonra tekrar puslu bir bölgenin içine daldık. Birden sisli bir sahnenin içinde II. Murat’ı, elleri belinde Mimar Müslihiddin’in den, Uzunköprü’nün yapımında neden bu kadar geç kalındığının hesabını sorarken gördüm!
Sonra sis dağıldı ve beton direkleri atılmış yeni köprünün inşaatı ile karşılaştım. Fakat inşaatın başında hiçbir Sultan’ı ve askerlerini göremedim!
Kayınpederim:
Biraz doğrulup; bak, eskiden bu Ergene’de (nehir) ne balıklar vardı bilir misin damat? Dedi ve devam etti.

-----

“En az 30 yakın, cins balık yaşardı burada! Turna, çivi, yayın, kızılkanat, sazan, kara sazan, kefal vs. vs.
Sonra sanayi geldi, fabrikalar kuruldu, önce balıklar, sonra kaplumbağalar, sonra kurbağalar, fabrikaların zehirli atıkları ile öldüler, kaybettik onları!
Şimdi, zaman zaman rengi kırmızıya çalan bu nehirde tek bir canlı bile kalmadı (!)
Çok şükür Meriç’te, askerlerin sınırları koruması ile yasak bölgelerde yaşamını sürdüren birkaç balık türü kaldı!”
Yolun her iki tarafı yer yer, greyderlerin yolları açmak için yığdığı kar birikintileri ile doluydu. Birden bu soğuk havada balık tutarken açılan belim, akan burnum ve üşüyen ellerim geldi aklıma ve istem dışı bıırrr yaptım, iliklerime kadar hissettiğim soğuktan içim titremişti!
Çiftlik köy, Kırcasalih ve Meriç derken son sapağı da döndük.

Kayın pederim:
“Bak dedi damat; bu gördüğün meraların her yamacında, yokuşunda ayak izlerim, her ağacın gövdesinde çizilmiş ismim vardır benim!
Biz çocukken kardeşlerimle birlikte buralarda, kendi koyunlarımızı otlatırdık. Hele yazın, buraları panayır gibi olurdu!
Diğer, kendi hayvanlarını güden çoban arkadaşlar ile nehir kenarında (Meriç) buluşur ve hayvanlarımızı yazın o kavurucu öğle sıcağında en büyük ağaçların gölgelerinde yatırırdık.

Sonra yanımızda getirdiğimiz yiyecekleri birlikte yerdik.

----------

Çoğu zaman nehirden balık tutar ve balıkların içlerine ağaçlardan yaptığımız şişleri geçirerek, yaktığımız bir ateşin üstünde pişirirdik.
Yaz tatillerinde İstanbul’dan yaşları bize akran misafirler gelirdi ve onlar da, bizimle koyun güderlerdi! Tabi, sırf balık tutmak, nehirde yüzmek ve yerel oyunlarımızı oynamak için.

Eylül ayı geldiğinde ayrılmak zor gelir ve tekrar İstanbul’a dönmek istemezlerdi! Biz de onlardan İstanbul oyunlarını öğrenir ve İstanbul’u dinlerdik.

Gülhane parkını gezmişliğimiz, Galata köprüsünde ekmek arası balık yemişliğimiz, lunaparkta dönme dolaplara binmişliğimiz çok olmuştur daha İstanbul’a gelmeden!
Sonra sustu kayın pederim… bir iç çekti. Nasıl da geçmişti zalim yıllar, hiç anlamadan der gibi! O’da, hani bir yolu bir imkânı olsa, hemen o çocukluk yıllarına dönüverecek gibi heyecanlı ve istekli duruyor çoğu insan gibi, ama olmuyor işte…

----------------------

Birden köyün minaresi göründü “Bak damat burası bizim köy, aşağısı ise balık tutacağımız nehir “Meriç” dedi.

İkindi ezanı okunuyordu. Alelacele camiye koştuk! Ilıştırılmış sıcak su ile abdestimizi aldık.
Namazın sonunda hoca; “arkadaşlar cenaze evin önünde hazırlanmış birlikte oraya gidiyoruz” dedi. (!)
Yüzün üzerinde bir kalabalık camiden çıktık ve doğrudan cenazenin başına en geride ben kalmıştım kayınpederimi bu kalabalıkta göremedim.

Hocanın şivesinden olsa gerek ne dediğini pek anlamıyordum. Hakkımızı merhuma üç kere helal ettik. Sonra namazını kıldık. Merhum, omuzlar üzerinde mezarlığa giderken hiç itiraz etmedi! Kanatlanmış bir kuş gibi süzülüyordu! Taşımak için insanlar adeta yarış halindeydi.

Birden dikkatimi çeken bir şey oldu sanki bütün İstanbullu buradaydı! Motorcu Hikmet ağabey, Kırtasiyeci Ali ağabey, Bekçi Şakir ağabey, Hasan dayı, Osman dayı, Şenol, Turgay, Apo, Süleyman ağabey, Rafet ağabey, Mehmet, Ferhat, Erkan, Tekin, Metin, Kadir, İsmail baco, Semih vs daha kimler yoktu ki!

En arkada kümelenmiş hıçkırıklar ile ağlayan bayanlar vardı. Dikkatli baktım içlerinde sevgili eşim, baldızım kayınvalidem konu komşu bildik tanıdık ve tanışamadığım insanlar…
Gittim sevgili eşime ve anneme (kayınvalideme) sarıldım.
“ Annem; onu burada bırakıp nasıl gideceğiz? Kaybettik onu Talip” dedi.


----------

Sonra kendime bir çimdik attım canım acıdı!
Sonra bir daha çimdik attım, yine canım acıdı.
Sonra bir daha, bir daha, bir daha...
Her defasında canım acıdı.
Şimdi ise çimdik atmadan canım acıyor!
Çocuklarım “Dede"sini arıyor.

Keşke bu'da, bir rüya olsaydı!
Kayınpederimle balık tutamadım ve bir daha hiç tutamayacağım...
İşte bu içimde ukde kaldı dostlar!

Talip Girgin

Not: Bu yazım 09.01.2009 tarihinde yazıldı ve MB BLOG ta yayınlandı. Yeni yazılarımı ve bazen de böyle arşiv yazılarımı sizinle paylaşmak isterim arkadaşlar. Selam ve saygılarımla...

 

Talip abi gerçekten senin adına üzüldüm, sürükleyici harika bir yazının sonunda böyle bir sonu düşünememiştim bile ama hayatın cilvesi işte.

 

Sayın Talip hocam;

Şuanda yazacak tek bir kelime bulamıyorum. Öğretmen arkadaşlarım var yanımda onların benim bu yazıyı okuduklarımdan haberleri yok... Sadece soruyorlar gözlerin neden doldu diye...

Bu balık sevdasına 4 yaşında beni başlatan en yakın arkadaşını ( dedesini) çok yakın zamanda kaybedecek biri olarak... Sizin bu yazınızı izninizle çıktı olarak alıp evimin en güzel köşelerinden birine asacağım...

Emeğinize,yüreğinize,kaleminize sağlık üstadım...

 

Sevgili Talip Abim, uzun soluklu harika seyreden yazı dizini heyecanla okurken birden sonuna geldim ve yazının sonunda inan benimde içim acıdı ve senin Kayınpederin ile av yapamadan, onun sizleri bırakıp, gitmesi inan çok üzücüydü.
Herşeyin hayırlısı, ölümlü dünya bugün varız yarın yokuz, mühim olan öldükten sonra halen arkamızdan iyi konuşabilen insanlar bırakabiliyorsak ne mutlu bizlere.Demekki Kayınpederin ile av dahi yapamamak sana bu kadar acı veriyorsa, iyi insanmış kayınpederiniz.Allah rahmet eylesin, toprağı bol mekanı Cennet olsun.

 

emeğinize kaleminize sağlık

 

Üstadım özür dileyerek mesajıma ilave yapmak istiyorum. Konu bana çok yakın olduğu için etkisinde kaldım ve sizlere başınız sağolsun demeyi unuttum. Başınız sağolsun hocam, kayınpederinize olan sevgi ve saygınızı çok güzel bir şekilde ifade etmişsiniz. Eminim rahmetli bunları göremese de sizin yüreğinizden geçen bu güzel duygular ona bir şekilde ulaşıyordur...

 

Sevgili Talip usta...
Yüreğine ve Kalemine sağlık...
Harika bir anlatım. Sonuç bölümünü hiç hayal bile edememiştim...
Hayatın kaçınılmaz sonu senin adına da çok üzüldüm ..Allah rahmet etsin...
İçinde kalan bu uhde yi bizimle paylaştığın için teşekkürler umarım biraz olsun hafiflemişsindir.. Saygılar

 

Değrli üstadım, ne diyeceğimi bilemiyorum.... Anlatımınız müthiş ve akıcı olmuş yürğimde buluan baba özlemi tekrar sizinle beraber tazelemiş oldum emeğinize sağlık, paylaşımınız için çooooooooook teşekkür ederim...

 

Eline,kalemine,yüreğine sağlık...

Teşekkürler Üstadım...

 

Teşekkürler talip abi gerçekten sonu çok hüzünlü geçen bir yazı dizisi, kalemine yüreğine sağlık olsun

 

paylaşıma teşekkürler talip abi hayat hikayesinin en güzel şekilde kaleme alınışıdır bu sağolasın

 

Talip Abim
Kelimesi kelimesine okudum cok güzel baslayan ve sonunda benı cok uzen bir anlatımla bitti hayatın ve dogamızın kanunu bu Allah nur icinde yatırsın yerı ve mekanı cennet olsun ve sizi realde tanımayı cok ısderım .
Saygı ve sevgilerimle

 

Ellerinize emeginize saglik ​

 

sevgili utad her yerde benzer hikayeler ile değişik goletler yok olmakta nezaman biter buu hikayeler aslında hepimizin duymaktan kaçındığı sonunu bilmek istemediği bi hikaye ile konuyu açmışsınız paylaşımı için teşekkürler yüreğine sağlık

 

paylaşım için teşekkürler, yüreğine sağlık.Allah gani gani rahmet eylesin.

 

Talip bey,şiir gibi anlatımla öyküyü zevkle okudum,ellerinize sağlık.Doğanın sonuda insanlar gibi doğuyor gelişiyor ve ne yazık ki medeniyet ,teknoloji dediğimiz gelişmelerle ellerimizle öldürüyoruz.Kayın pederinize de tüm kaybettiğimiz sevdiklerimizle birlikte allah rahmet etsin, mekanı cennet olsun.

 

talip abim emeğine yüreğine sağlık...

 

Sevgili Talip abim paylaşım için teşekkürler,hikayenin sonu gerçekten sizin adınıza bir yıkım olmuş,bundan sonra aklınızda kalmaması adına,tüm hayallerinizi gerçekleştirmeniz dileğiyle,Selamlar.

 

Talip abi yine döktürmüşsün ama şu an fazla vaktim olmadıgından kesin musait bir zamanımda okuma sözü veriyorum ...

 

Arkadaşlar herzamanki gibi yazıma göstermiş olduğunuz ilgiden dolayı teşekkür ederim. Başsağlığı dilekleriniz içinde dostlar sağ olsun sizler sağ olun diyorum. Görüyorumki bazı arkadaşlarımız da başlarına gelen benzeri durumlardaki hadiseleri dile getirmişler.
Bu ölümlü dünyada, eninde sonunda hepimizin gideceğimiz yer kara toprak!
Bu yazı merhum kayınpederime ithafen yazılmış bir yazıdır. Ancak ana fikir olarak, yaşarken küçük te olsa bazı güzellikleri yaşama şansımız varken ertelemeyelim. Sonra keşkeler para etmiyor. Hepinize yazdığınız bu güzel yorumlar için tekrar teşekkür ederim. Sağ olun var olun...Görüşmek üzere....Selam ve saygılarımla...